Czarownica Magdalena o ziołach, Dziki w kuchni

Wiosenne pączki

Wiosna zbliża się drobnymi kroczkami. Coraz cieplejsze dni nastrajają pozytywnie i już nie mogę się doczekać pierwszych potraw z dziczkami. Dzisiaj nie wykorzystałam w pełni pięknego dnia, bo przez prawie 5 godzin jechałam samochodem z Kujaw, jednak wczoraj udało się przejść odrobinę po sosnowym lesie tamtych terenów i napotkać kilka wiosennych symptomów. Były to m.in już zielone pąki niektórych drzew i krzewów.

O tej porze można już zbierać pąki lipy, brzozy, klonu, leszczyny, topoli, buka (kwaskowe w smaku) i głogu. Zbieramy je z kilku drzew, tak by dać roślinie szansę na rozwinięcie większości liści. Można je dodawać do sałatek, musli, jogurtów lub jeść prosto z drzewa. Nie warto ich gotować wówczas tracą najcenniejsze składniki. Wyróżniamy pąki kwiatowe, pąki liściowe i mieszane. Składają się z merystemu wierzchołkowego, czyli stożka wzrostu oraz zawiązków liści lub kwiatów. Merystem i najmłodsze zawiązki liści okryte są starszymi zawiązkami liści, które przekształcają się w łuski. To właśnie po nich można rozpoznać gatunek drzewa, bo każdy ma swój charakterystyczny wygląd i układ. Pąki liściowe drzew i krzewów są zazwyczaj okryte (wyposażone w łuski), wytwarzają się latem, by pod „opieką” grubych łusek przetrwać zimowe chłody, a wiosna zaskoczyć nas soczystą, świeżą zielenią. Tkanki pąków są bogate w witaminy, olejki eteryczne, kwas salicylowy, hormony wzrostu, kwasy nukleinowe, enzymy, śluzy.

Dają przedwiosennego kopa energetycznego i zdrowotnego osłabionym po zimie organizmom- dlatego zwierzęta tak chętnie je jedzą. Warto zachować ich „moc” na dłuższy okres czasu robiąc z nich maceraty i octy. Na Kujawach można już zbierać dziki szczypiorek (Allium schoenoprasum) i zacząć pozyskiwanie oskoły. Tereny mi się bardzo spodobały, a w Toruniu wręcz się zakochałam. Z pewnością jeszcze tam wrócę, by zwiedzić go dokładniej i odkryć piękne lasy z rosnącym w podszycie jałowcem <3

Dziki szczypiorek

Źródła:

Strzelecka H., Kowalewski J., Encyklopedia zielarstwa i ziołolecznictwa, PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-01-13132-2

 

 

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *